جشن گاهنبار مدیوزرم

نام آسمان برگرفته از درک نخستین ایرانیان از آسمان که آن را سنگ می‌پنداشتند گرفته شده است. پس از آن در اساطیر زرتشتی آمده است که اهورامزدا نمونه مینوی آسمان را روشن و بسیار پهناور آفرید، از گوهر الماس که همه‌آفریدگان درون آسمانند که چون دژی در برابر یورش اهریمن از آفرینش دفاع می‌کند و همچون ارتشتاری بی‌باک با  زره فولادین نمونه این جهانی آسمان را می‌پاید. اهورا شادی را به یاری آسمان آفرید تا مردمان در دوران آمیختگی خیر و شر، به شادی درایستند. آب نیز از گوهر آسمان آفریده شده است.
هر کدام از ۶ پیش‌نمونه‌ی مینوی در پایان سه هزاره دوم مورد یورش اهریمن قرار می‌گیرند که این امر بر خلاف وهم اهریمن نه تنها نابودی آفرینش را در پی ندارد بلکه به دنبال این تازش، آفرینش مادی جان می‌گیرد. در آغاز این یورش اهریمن آسمان را شکافته، به درون آن می‌آید، روشنایی آسمان با تاریکی می‌آمیزد. پس از نابودی پیش‌نمونه‌ها اهریمن می‌خواهد به جهان تاریکی بازگردد ولی مینوی آسمان همراه با فروهرهای مردم راه را بر او می‌بندد، چراکه بازگشت اهریمن به تاریکی جاودانگی او را در پی دارد و اهریمن باید در نبرد نهایی در جهان ِ روشنِ مادیِ تازه جان یافته‌ی اهورایی، از میان برود.
پس اینگونه پیداست که آفرینش در هر دینی بر پایه پندار مردمان آن سرزمین از جهان پیرامونشان و آنچه در حافظه‌ی تاریخی آن جامعه رنگ گرفته است، روایت می‌شود و دین در هر زمان ساخته‌ی ذهن مردمان آن جغرافیا و بر پایه نیاز اجتماعی مردمان آن زمان است. نزد ایرانیان جهان مادی نیک و شایسته‌ی گرامی‌داشت است، زندگی ایرانیان پیوند ناگسستنی با طبیعت دارد، حافظه‌ی تاریخی او اهمیت پاسبانی از چهار آخشیج آب و باد و خاک و اتش، برای گذران زندگی را به یاد دارد و زندگی انسان ایرانی همواره در پیوند با جشن و شادی و پایکوبی بوده است، از همین رو، این یک اندیشه پیش از زرتشتی است که شادی برای مردم آفریده شد و در نهادمان جای گرفت، آنگونه که در بسیاری از کتیبه‌های دوران هخامنشی بند آغازین اینگونه است:
خدای بزرگ است اهورامزدا که ان آسمان را آفرید، که این زمین را آفرید، که مردم را آفرید، که شادی را آفرید برای مردم.