با جمع‌بندی مطالب می‌توان گفت نام‌گذاری روزهای هفته بر پایهٔ سیارات (مانند معادل‌های فارسی کیوان‌شید = Saturday و مهرشید = Sunday و …) ریشه در یک سنت نجومی-طالع‌بینی باستانی دارد که خاستگاه آن بین‌النهرین بوده و از طریق یونانیان و رومیان به بسیاری از فرهنگ‌ها رسوخ کرده است. ایرانیان باستان در چارچوب گاه‌شماری رسمی خود از هفته استفاده نمی‌کردند و بنابراین این نام‌ها را به کار نمی‌بردند . با این حال، در حاشیهٔ تقویم رسمی، تحت تأثیر آیین‌های نوظهور (مثل مانوی‌گری) یا در میان ایرانیان خارج از ایران (مانند سغدیان)، هفتهٔ سیاره‌ای شناخته شد و نام‌های سیاره‌ای معادل‌سازی‌شده به زبان‌های ایرانی میانه پدید آمد . نام‌هایی که امروزه تحت عنوان “روزهای هفته در ایران باستان” رواج یافته‌اند، عمدتاً برخاسته از همین معادل‌های سیاره‌ای هستند، با این تفاوت که پسوند شید به آن‌ها افزوده شده است. شواهد متعدد نشان می‌دهد این شکل خاص (مثلاً مهشید، بهرام‌شید و غیره) نخستین بار در دوران صفوی توسط آذرکیوان و مکتب او ابداع یا دست‌کم ترویج شده است . در نتیجه، این نام‌ها را باید یک بازسازی معاصر با الهام از مفاهیم باستانی دانست، نه لزوماً واژگانی که مستقیماً از دل متون هخامنشی یا اوستایی بیرون آمده باشند. از منظر تطور تاریخی، هفتهٔ سیاره‌ای پلی میان فرهنگ ایران و جهان بوده است: ایرانیان از دستاورد نجومی بابلیان بهره بردند و آن را در آیین‌های خود به‌کار گرفتند، سپس از طریق آمیزش‌هایی چون آیین مهر، به گسترش آن در فرهنگ اروپایی کمک کردند . اما واژگان دقیق این نام‌ها به صورتی که امروز مطرح می‌شود، محصول دوره‌های جدیدتر است که با انگیزهٔ بازیابی هویت باستانی ساخته و پرداخته شده است . به بیان دیگر، پشت این نام‌ها هم حقیقتی تاریخی نهفته است و هم افسانه‌ای ناسیونالیستی؛ وظیفهٔ پژوهش علمی تشخیص این دو از هم و ارج نهادن به هر یک در جای خود است.