بزرگداشت فردوسی

فردوسی خود در آغاز بسیاری از داستان‌ها سرچشمه داستان را معرفی می‌کند، گاه با نام: سراینده دهقان پیر، داستان آغاز کرده و گاه می‌گوید: یکی پیر بد پهلوانی سخن… و نیز در جایی دیگر روایت را از زبان موبد بازگو می‌کند: چنین گفت موبد که یک روز توس …. ؛ پیر دانش پژوه و نامه‌ی راستان و دهقان چاچ، دیگر یاریگران او در بازگو کردنداستان ملی ایرانیان هستند. بر پایه این سخنان منبع فردوسی گاه از گروه موبدان و گاه از میان خنیاگران و گاه نوشته‌ای بجا مانده از دوران ساسانی است.
•    خداینامه: خُوَتای‌نامک یا نامه‌ی شاهان یکی از نوشته‌های دوره‌ی ساسانی است که پس از اسلام با نام سیرالملوک به عربی ترجمه شد این کتاب سرگذشت ایرانشهر از آغاز آفرینش و پیدایش انسان و نخستین پادشاه تا یزدگرد ساسانی است که دستور به نگارش کتاب داده است.
•    پیش از فردوسی کسان دیگری چون ابوموید بلخی شاهنامه‌ای را گردآوری کرد که بر داستان‌های پهلوانی تاکید داشت پس از او ابومنصور که او هم اهل توس بود شاهنامه ابومنصوری را بر پایه‌ی داستان‌های چهار دانشمند و موبد زرتشتی، ماخ، پسر خراسان اهل هرات،  یزدان داد، پسر شاپور از سیستان، ماهوی خورشید، پسر بهرام از نیشابور و شادان پسر برزین از توس گردآوری شد.
•    اندرزنامه‌های پهلوی که  اندرز مارسپندان و بزرگمهر و جاویدان خرد مهم‌ترین آنها بودند.
آزاد سرو که فردوسی او را اینگونه معرفی می‌کند:

یکی پیر بد نامش آزادسرو ….. که با احمد سهل بودی به مرو

کجا نامه ی خسروان داشتی ….. تن و پیکر پهلوان داشتی

به سام نریمان کشیدی نژاد ….. بسی داشتی رزم رستم به یاد

کنون باز گردم به گفتار سرو ….. فروزنده ی سهل ماهان به مرو